لوئیزا آلدریچ-بلیک همیشه می خواست جراح شود، به امید آن که «کاری مفید» انجام دهد، وهمین کار را هم انجام داد: کمی مفیدتر از تغییر دنیا.
آلدریچ-بلیک نخستین زن جراح بریتانیایی، یک زن پیشگام بود که نه تنها راه را برای زنان در زمینه ای که زیر تسلط مردها بود باز کرد، بلکه نقطه عطف هایی دیگری نیز در علم پزشکی بوجود آورد.
او اهل ناحیه «اسِکس» و یکی از شش فرزند خانواده بود و همه عمر به خانه اش در «چینگ فورد» وفادار ماند.
اما در سال ۱۸۸۷، ورود به دانشکده پزشکی زنان لندن با هدف جراح شدن بود که زندگی او و تاریخ پزشکی را رقم زد. او پله‌های علم پزشکی را تا عالی ترین درجات طی کرد و در سال ۱۸۹۵ نخستین زن در بریتانیا بود که با درجه فوق لیسانس پزشکی فارغ التحصیل شد.
در همان سال به عنوان دستیار جراح در بیمارستان زنان «نیو هاسپیتال فور ویمِن» که تنها زنان در آن کار می کردند استخدام شد. در دیگر سمت هایی که در آن خدمت کرد پیشگام بود، از جمله نخستین زن متخصص بیهوشی در بیمارستان «رویال فری»، و نخستین زنی که در مقام ریاست بخش جراحی همان بیمارستان قرار گرفت.
بیمارستان «رویال فری»، بیمارستانی بود که دانشجویان دانشکده پزشکی زنان در آن آموزش عملی می‌دیدند، و به همین دلیل آلدریچ-بلیک با این دانشکده ارتباطی نزدیک داشت و سرانجام در مقام ریاست دانشکده، در سال های جنگ جهانی اول تعداد زنان دانشکده را برای کمک به مجروحین جنگ، دو برابر کرد و خود نیر مستقیما در فعالیت های جنگی شرکت کرد.
آلدریچ-بلیک خود را یک فمینیست فعال نمی دید. در عوض، سعی داشت جایگاه زنان را با کار پیشگام خود ارتقا دهد و به دانشجویانش می گفت آن ها هم می توانند مثل او باشند.
پیش گامی آلدریچ-بلیک در حرفه‌اش او را در صدر علم جراحی قرارداد. در سال ۱۹۰۳ مقاله ای در مورد درمان جدید سرطان مقعد منتشر کرد، و یکی از نخستین جراحان در بریتانیا بود که راه نوینی برای جراحی دهانه رحم کشف کرد.
او در ۲۸ دسامبر سال ۱۹۲۵ ، بر اثر بیماری سرطان، در گذشت اما تقریبا تا آخر عمرش کار کرد. خدمات او با مجسمه نیم تنه‌ای از او که در میدان «تَویستاک» لندن در نزدیکی بسیاری از مراکز آموزشی که بعد ها محل کارهای پیشگامانه او شد، تجلیل شده است.
گوگل علاوه بر تجلیل از لوئیزا آلدریج- بلیک در «دودل»، کار لیدیا نیکلاس را که تصویر آلدریچ-بلیک را در آن خلق کرده، برجسته کرده است. او می‌گوید چطور نقاشی می تواند داستانی را که کمتر شنیده شده، با تاثیری گسترده به دنیا نشان دهد.
نیکلاس در یک سئوال و جواب گفت: «دنیا پر است از داستان های الهام بخش که گاه محتاج کند و کاوند. چیزی که بیشتر از همه در مورد تیم «دودل» دوست دارم، وظیفه ما در یافتن و کند و کاو است. واقعا جای خوشوقتی است که می توانیم داستان‌هایی را به مشارکت بگذاریم که در غیر این صورت به دست فراموشی سپرده می شد. این ها داستان هایی هستند که روزگاران گذشته را شکل داده اند و همچنان دنیای امروز ما را شکل خواهند داد».
«اگر آلدریچ-بلیک پیشگام این همه جراحی نبود، کی می داند چقدر طول می کشید این پیشرفت ها حاصل شود؟ هر حرکتی موجی ایجاد می کند و داستان هایی از قبیل داستان او شاهدی است بر تاثیری که این حرکت ها، چه کوچک و چه بزرگ، می توانند داشته باشد».
این نوشته برگردان فارسی از مقالات منتشر شده دیگری است و منعکس کننده دیدگاه سردبیری روزنامه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.
© The Independent
